Alexander van Macedonië, de roemruchte veroveraar van het Perzische Wereldrijk, liet na zijn voortijdige dood in Babylon in 323 v.Chr. zowel Oost als West in blijvende fascinatie achter. Het beeld van de vorst is daarbij als een lakmoesproef van tijd en cultuur: van zijn dood tot in de moderne tijd, van India tot IJsland, iedere periode en iedere streek heeft haar eigen Alexander en waardeert diens erfenis op eigen wijze. Wat betreft de historische figuur en werking van Alexander wordt in meer recent onderzoek nadrukkelijk het Perzische perspectief behandeld: zonder de fijnmazige infrastructuur en het logistieke apparaat van het Perzische rijk had Alexander nooit de geweldige ruimte van Voor-Azië kunnen veroveren en had hij ook nooit zijn roemruchte status bereikt. Bovendien was hij niet de enige acteur op het wereldtoneel: zijn tegenstander, Darius III, verdient meer aandacht dan hem tot nog toe werd gegeven. Ook zo kunnen we Alexander in een breder en interessanter perspectief begrijpen. Maar de ‘Oriëntaalse’ Alexander is feitelijk geen nieuw fenomeen: in zijn legendarische of zelfs mythische gestalte was Alexander altijd al een figuur omweven door motieven en thema’s die wortelen in zowel de Griekse als de Babylonische, Egyptische en Perzische verbeelding. Ook deze Alexander is tijdloos en, misschien nog wel meer dan zijn historische pendant, in de meest letterlijke zin voorbeeldig.